Je ziet ze niet, je hoort ze niet, maar toch zijn ze er. En ze sluipen bij je naar binnen zonder dat je er erg in hebt. Nou heb je van de meeste insluipers maar even last. Maar er is er eentje, die een stuk hardnekkiger kan zijn. Ik heb het natuurlijk over het corona-virus. Sommige mensen worden er amper ziek van, anderen ernstiger. En een deel kan heel lang last houden van restverschijnselen. Hoe kan dat nou?
“Goed ontbijten, hoor!” Misschien zeiden je ouders dat vroeger tegen jou. Het klinkt ook heel logisch, toch? De koolhydraten in je eten zijn het gemakkelijkst te gebruiken als brandstof om te bewegen. Maar op het moment dat je meer koolhydraten eet dan dat je gelijk verbruikt, zal deze brandstof opgeslagen worden voor een later moment, in de vorm van ….. vet!
Voor me zit een boom van een kerel, midden veertig. Hij heeft me net vertelt hoe hij leeft, wat hij eet, hoe hij sport, ontspant, slaapt. Welke zorgen hij heeft over zijn bedrijf in deze corona-tijd. Over de ruzies met z’n vrouw, die hem steeds maar op de huid zit, zoals hij dat zegt.
Eten doen we allemaal, dat is toch niet zo ingewikkeld? Toch komt er meer bij kijken dan je zou verwachten. Er is namelijk een groot verschil tussen ‘vullen’ en ‘voeden’. Jezelf volproppen is inderdaad niet zo ingewikkeld.
Gaan bij jou de wijzers van de klok ook altijd te snel? Word je to-do-lijstje alleen maar langer? Lig je ’s nachts in bed nog vaak lang wakker en spookt er dan nog van alles door je hoofd? Je bent zeker niet de enige.
Toen anderhalf jaar geleden de eerste lockdown afgekondigd werd, kregen we te horen dat we onze handen stuk moesten wassen, het liefst met desinfecterende zeep. We moesten afstand tot elkaar houden en zoveel mogelijk binnen blijven. De bedoeling was natuurlijk goed, maar werken deze maatregelen wel?
Het lijkt wel of alles hier op Texel intenser is. Als de zon schijnt, schijnt hij fel en heb je binnen de kortste keren rode koontjes (én weer een portie vitamine D). Omdat het hier altijd waait, is de lucht ook schoner dan in de ‘binnenlanden’. Als het regent, word je echt kletsnat en helpt geen paraplu je. Als je op de fiets bent, heb je altijd wind tegen, lijkt het wel (zodat je geen bezoek aan de sportschool nodig hebt).
Toen ik in verwachting was van mijn oudste dochter, was het ‘verplichte literatuur’: het boek ‘Oei ik groei’. Dus las ik braaf het hele boek en dacht daarna goed voorbereid te zijn voor het ouderschap. Ik wist alles over de verschillende ontwikkelingsfasen van baby tot puber, de sprongetjes in de ontwikkeling en dat een tijdje stagnatie nodig is om daarna weer een sprongetje te kunnen maken.
Afgelopen week had ik weer een paar dagen les. De laatste echte lessen voordat ik examen mag doen. Het is elke keer weer heerlijk om mijn mede-studenten te zien, bij elkaar te komen op een mooie plek in Nederland. Dit keer hadden we les in het oude Raadhuis van Maarn.
