Voor me zit een boom van een kerel, midden veertig. Hij heeft me net vertelt hoe hij leeft, wat hij eet, hoe hij sport, ontspant, slaapt. Welke zorgen hij heeft over zijn bedrijf in deze corona-tijd. Over de ruzies met z’n vrouw, die hem steeds maar op de huid zit, zoals hij dat zegt.
Gaan bij jou de wijzers van de klok ook altijd te snel? Word je to-do-lijstje alleen maar langer? Lig je ’s nachts in bed nog vaak lang wakker en spookt er dan nog van alles door je hoofd? Je bent zeker niet de enige.
Toen anderhalf jaar geleden de eerste lockdown afgekondigd werd, kregen we te horen dat we onze handen stuk moesten wassen, het liefst met desinfecterende zeep. We moesten afstand tot elkaar houden en zoveel mogelijk binnen blijven. De bedoeling was natuurlijk goed, maar werken deze maatregelen wel?
Het lijkt wel of alles hier op Texel intenser is. Als de zon schijnt, schijnt hij fel en heb je binnen de kortste keren rode koontjes (én weer een portie vitamine D). Omdat het hier altijd waait, is de lucht ook schoner dan in de ‘binnenlanden’. Als het regent, word je echt kletsnat en helpt geen paraplu je. Als je op de fiets bent, heb je altijd wind tegen, lijkt het wel (zodat je geen bezoek aan de sportschool nodig hebt).
