Toen ik in verwachting was van mijn oudste dochter, was het ‘verplichte literatuur’: het boek ‘Oei ik groei’. Dus las ik braaf het hele boek en dacht daarna goed voorbereid te zijn voor het ouderschap. Ik wist alles over de verschillende ontwikkelingsfasen van baby tot puber, de sprongetjes in de ontwikkeling en dat een tijdje stagnatie nodig is om daarna weer een sprongetje te kunnen maken.
Weerbarstig
De werkelijkheid verliep echter anders. Ondanks alle kennis in mijn hoofd, bleek de praktijk weerbarstiger. Regelmatig zat ik met m’n handen in het haar en was ik wanhopig op zoek naar een verklaring voor het voor mij onbegrijpelijke gedrag van mijn spruit. Tot ik alle kennis die ik opgedaan had losliet en gewoon vanuit m’n gevoel naar m’n kindje ging kijken. Intuïtief bleek ik veel beter in staat om aan te voelen wat mijn dochter nodig had, dan wanneer ik het boek er naast hield.
Mijn kinderen zijn inmiddels groot en uitgevlogen (en best wel goed ‘gelukt’). Toch heb ik het afgelopen jaar heel vaak aan dit boek terug gedacht. Tijdens de opleidingen die ik de afgelopen tijd heb gevolgd, had ik regelmatig het gevoel dat ik heel veel informatie kreeg. Mijn kennis ging echt met sprongen vooruit. Soms kon ik het heel gemakkelijk toepassen, soms had het ook tijd nodig om écht eigen te worden. Gelukkig kregen we ook veel oefeningen om te zorgen dat we deze informatie in de praktijk konden toepassen.
In het echt
Ik weet nog goed het gevoel bij mijn eerste oefencliënt. Ik vond het hartstikke spannend! Tijdens het coachen kun je niet even rustig je aantekeningen erbij pakken om te beslissen welke vraag je nu het beste kunt stellen. Ik ging volledig intuïtief te werk. En dat ging goed! Regelmatig was ik verbaasd over wat ik zei en over de resultaten bij mijn oefencliënt.
En dan plopte het zinnetje ‘Oei ik groei’ weer op. Wat ben ik het afgelopen jaar hard gegroeid. Met sprongetjes, met stagnatie, met schijnbare terugval. Maar als ik nu terugkijk op de afgelopen periode, wow, wat een mooie ontwikkeling!
0 Reacties